مبتنی بر قانون که بر گرفته از شارع است یکی از ادله اثبات در دعوا شهادت و گواهی شهود است .
ماده ۱۲۵۸قانون مدنی شهادت را در کنار سایر ادله ( اقرار.اسناد کتبی.قسم و امارات) را در امور حقوقی و مدنی از اسباب اثباتی ذکر نموده و در قانون مجازات اسلامی ماده ۱۶۰شهادت را در کنار سایر ادله ( اقرار .قسامه .سوگند و علم قاضی) در امور کیفری از دلایل اثبات قلمداد نموده است.
آنچه که در عصر کنونی مبتلابه است تاسیس شهود در دعاوی است .یعنی فرد برای اثبات ادعای که فارغ از صحت و سقم آن ، برایش شاهدی نداشته دست به دامان اطرافیان و نزدیکان برای ادای شهادت می شود و معمولا هم افرادی هستند که بدین طریق ناشی از حس رفاقت و فامیلی و دوستی بدین مطلب تن در می دهند .
نکته اول این که این فعل که فردی شهادت دروغ بدهد اساسا قبیح و زشت است .
نکته دوم این که در حال حاضر سامانه قوه قضاییه به گونه ی تعریف شده که برای شهود سجل شهادت تعریف شده یعنی اگر فردی شهادت بدهد در سامانه ثبت و اگر این کار تکرار شود می تواند برای وی مسئله ایجاد کند یا در کنار سایر قراین وی در معرض اتهام شهادت دروغ بدهد
لذا توصیه می شود از اجیر نمودن شاهد غیرواقعی خودداری شود و از شهادت دادن برای نزدیکان و دوستان نیز بدین نحو خودداری شود
البته به نظر می رسد شاید می بایست جایگاه شهادت در اثبات از مرتبه دلیل به مرتبه قرینه تنزل کند .
